Cleo Campert

In de jaren 2017-2022 volgde ik de Deeltijd Opleiding Gerrit Rietveld Academie (DOGtime). Een selectie van werken uit de periode zie je hieronder.

2022
Graduation Show Gerrit Rietveld Academie

Camera Hallucida

Als fotograaf ben ik erachter gekomen dat fotografie faalt als houder van herinneringen. Ik heb me afgevraagd hoe de waarneming werkt. Wat gebeurt er als je een foto maakt, kan je de werkelijkheid in een foto vastleggen? Herinnering, waarneming en verbeelding werken samen.
Door de details in lege huizen dringen herinneringen zich aan je op. Met meegebrachte materialen en mijn camera kneed ik ze om tot een nieuwe werkelijkheid.

Cleo Campert: zien, handelen en τέχνη

De aanname dat fotografie iets vastlegt van wat zich vóór de lens bevindt, klopt alleen als we die aanname letterlijk nemen: foto-grafie; een gravure van licht.
Een foto resoneert met drie universa: een universum dat zich vóór de lens bevindt, een universum van de geaccumuleerde culturele conventies van het zien,  genaamd ‘de camera’ en het universum van de persoon die achter de camera staat.

Foto, de studie en observatie van de projectie van licht is al zeker 2500 jaar onder ons; de camera obscura vinden we in teksten van de Chinese filosoof Mozi (uit de 4e eeuw v.Chr. ) van Aristoteles (384-322 v.Chr.), de 11e-eeuwse Arabische wetenschapper Ibn al-Haytham en in 1622 belande een plug-and-play camera obscura in de handen van Constantijn Huygens.  “het is onmogelijk de schoonheid in woorden uit te drukken, want dit is het leven zelf, of iets hogers en de schilderkunst is dood”. Hij zag de camera obscura vooral als een instrument voor schilders; van foto, naar foto-grafie.

De obsessie met ‘grafie’; het vastleggen van projecties van licht,  is anno 2022 uitgegroeid tot een mondiale obsessie; Jeder Mensch ist ein Fotograf, en ook nog eens een publicist, van lichtbeelden.
Hoe bestaan de beelden, de ‘foto’s’ van Cleo Campert in deze onmenselijke dagelijkse modderstroom van vergankelijke fotobeelden?

Devoot. Dat is het woord dat me tot mijn eigen verbazing te binnen schoot toen ik aan haar werk dacht en aan haar werkhouding. ‘Devoot’ zal misschien niet als compliment worden opgevat, eerder als een achterhaalde houding met een dubieuze religieuze connotatie. Maar toch, ik zie de werken van Cleo Campert als devoot omdat ze toegewijd is en omdat de foto’s toegewijd zijn. Maar toewijding waaraan?

Terug naar de drie universa: het ongrijpbare/onbegrijpelijke vóór de camera,  technologie en cultuur; de camera, en het individu, achter de camera. Elke culturele beschouwing, kunst, religie en filosofie is een poging om een uitspraak te doen over interrelaties tussen deze drie concepten: het individu, technologie/cultuur en het ongrijpbare/onbegrijpelijke. De interrelaties die Cleo ons aanbiedt bestaan uit aandacht.
De wereld vóór de camera is ontdaan van bewoners. We zien de rest-ruimte van het ordinaire, van het alledaagse. Rest-ruimte is alleen zichtbaar als er een event of object wordt geïntroduceerd. Dit is wat Cleo doet. 2500 jaar aan culturele conventies gevat in een instrument dat we ‘de camera’ noemen en dit gewicht hanteert ze, met toewijding. In de restruimte legt ze een ‘slice of time’ vast, in een digitaal bestand; het digitale beeld is een ambivalente notatie, tussen alle werelden in. De ‘grafie’, ‘het beeld’ volgt later. Dragers van dit beeld zijn papier, inkt en ook de drager van het papier, en dan weer de drager van de drager van het papier; de muur waaraan het werk hangt. Cleo Campert verbindt werelden en ziet er op toe dat ze bevroren blijven in een toegewijde kwaliteit van zien, handelen en τέχνη (techne).

2020
Onderzoek naar Light Emitting Diode
Ofwel licht uitgevende halfgeleider

Ik ben aan het zoeken naar een manier om zelf LED te maken, of om in ieder geval het basisprincipe van LED met eigen ogen te aanschouwen.
Mr. H.J. Round heeft in 1907 per ongeluk licht laten schijnen door te experimenteren met de samenstelling van het kristal bij het omzetten van bepaalde golven in geluid via een kristalontvanger ofwel een halfgeleider.

Het leek mij iets voor de technische universiteit in Eindhoven, het zit dicht bij Philips. Via verschillende mensen van de TU kreeg ik uiteindelijk te horen dat zij alleen onderzoek doen naar nieuwe technieken. LED is al oud en daarom voor hun niet meer interessant.
Ze verwezen me door naar Signify, het vroegere Philips. Ze hebben showrooms waar je allerlei workshops over licht kan volgen; dit leek me een goede tip.

Ik heb na doorgezet te zijn via verschillende recepties, gemaild met de afdeling Bookings van het Light Application Center. Het klinkt veelbelovend maar ook veel te pompeus. Hans Ramakers had online korte video’s over de werking van Led voor me, en een verwijzing naar de site en een link naar een ‘mooi boek met gedetailleerde informatie’. Ik heb het boek besteld. Op mijn reactie of ik bij hun ook live zou kunnen zien, was Hans kort. Hij kon me helaas niet helpen: ‘Nee, dit hebben we niet meer bij Signify op dat niveau’. Waar ik het wel zou kunnen zien, daarvan had hij werkelijk geen idee, hij vermoedde dat ik bij een technische universiteit moest zijn, maar hij wist niet welke.
Hier liep dit spoor dood.

Inmiddels was ik iedereen die maar een beetje een technische achtergrond heeft, over het onderwerp aan het bevragen. De man van mijn beste vriendin is een electro-techneut, maar dan op muzikaal gebied. Volgens hem is het meer een chemische en natuurkundige kwestie en ik moest naar iemand op zoek gaan in dat veld. De vader van een vriendin is ingenieur, hij zei dat ik een natuurkundige moest hebben.

Online zocht ik op de materie, de kristallen. Dit is een onontkoombaar gegeven in het hele proces. De stof die het meest naar voren kwam is Siliciumcarbide. Dat moet ik hebben en al google-end las ik dat dit over de hele wereld gemaakt wordt. Ik zocht naar een lokale plek en kwam bij een Duits bedrijf met een Nederlandse tak. Ik heb het bedrijf gebeld. De man die ik aan de lijn kreeg zei me dat ik een andere man moest hebben die daar net weg is. Hij heeft 20 jaar ervaring op dit gebied. Via linkedin heb ik hem gevonden en gesproken.
Hij verwees me door naar de NSVV, Nederlandse Stichting Voor Verlichtingskunde, die sinds 1937 bestaat.

Nu zat ik op een goed spoor! Ik zag het al helemaal voor me; een stel nerds met vage zelf in elkaar gezette mini-laboratoria. Ik kreeg Geertje aan de lijn, zij is de spil in de stichting, ze klonk vrij afstandelijk. De site van de NSVV oogt heel slick en professioneel, het lijkt meer op de vereniging van het midden-en kleinbedrijf voor verlichting. Mijn droom van mannetjes die in hun tuinhuis experimenteren met soldeerbout en elektriciteit verdampte. Maar Geertje ging rondvragen.

Zelf ging ik nu zoeken op facebook naar hobbyclubs, ik kwam op de pagina Sciencespace.nl & Natuurkunde.nl. en daar heb ik mijn vraag gesteld. Heel snel kreeg ik de reactie dat ik de vraag beter kon stellen in de ‘vraagbaak’ op de website van natuurkunde.nl.
De volgende dag al antwoordde Jan, waarschijnlijk een natuurkundedocent, de pagina is bedoeld voor de hele natuurkundige gemeenschap in Nederland. Jan heeft voor een doorbraak gezorgd, hij had een link van het filmpje waarin vrij precies wordt uitgelegd en getoond hoe het werkt.
Daar wordt ook mr. Round aangehaald.
Eindelijk!!

Het siliciumcarbide vond ik uiteindelijk op een site met veel paars onder de afdeling Edelstenen en Mineralen. Je kan er Zenvol bestellen en je bestelling wordt afgehandeld door Magazijnmonniken. Ik wacht rustig af.

Van Jan weet ik nu ook welke spullen ik nodig nog meer nodig heb, maar ik begin met het kristal.
Kees Aafjes, de man van de werkplaats elektronica op de Gerrit Rietveld Academie, vindt het te gevaarlijk en is heel afwijzend als ik bij hem kom met het filmpje. Er is een regelbare spanningsbron nodig en het voltage vindt hij te hoog. Al eerder had ie me de deur gewezen en gezegd dat het echt niet kon. Vreemd, want helemaal in het begin van mijn onderzoek heeft hij me alles wat hij weet van LED heel uitgebreid uitgelegd, ik had hem verzekerd dat ik verder op zoek zou gaan en terug zou komen bij hem.

Een ander goed contact is Meeus van Dis de lichtkunstenaar, hij belooft me te helpen (in ruil voor de foto’s die ik van zijn werk heb gemaakt). Hij heeft pas eind februari weer tijd.

Ik heb op aanraden van Meeus Radio Rotor gebeld en vervolgens gemaild, hun antwoord is: “Wij kunnen niet aan dit silicium carbide materiaal komen. De 48V die hij heeft is de hoogste spanning die uit zijn voeding komt. Dat wil niet zeggen dat een lagere spanning niet werkt.
Dat wordt dus een experiment om te kijken of het bij lagere spanningen
ook werkt. Als je het silicon carbide materiaal hebt kun je testen.”

Ik kom steeds dichterbij.

Vandaag komt er een mail vanuit de stichting, Geertje heeft rondgevraagd en Herry den Besten reageert dat hij het een PRACHTIG vraagstuk vindt, prachtig in hoofdletters, met elke letter geschreven in een andere kleur.
Is dit dan toch de man met zijn eigen laboratorium in het tuinhuis.

Een paar dagen later vind ik een klein pakketje met een paars logo op de deurmat. De steen die online als silicium-carbide wordt verkocht heb ik alvast in huis! De reis gaat door.

Silicium Carbide is het synthetische product van siliciumzand en koolstof. Om  siliciumcarbide te produceren, verbind je siliciumzand en koolstof in een Acheson grafiet elektrische weerstandsoven bij een hoge temperatuur, tussen 1.600 ° C en 2.500 ° C.
Siliciumzand, ook bekend als kwartszand, wit zand of industrieel zand, bestaat uit twee hoofdelementen: silica en zuurstof en komt over de hele wereld voor.
Silica, ook bekend als siliciumdioxide, is een siliciumoxide met de chemische formule SiO2, meestal in de natuur gevonden als kwarts en in verschillende levende organismen. In de natuur bestaat Siliciumcarbide ook, als het zeer zeldzame mineraal moissaniet. Het is voor het eerst gevonden in Canyon Diablo in de staat Arizona in 1893. Men dacht dat het diamant was, het wordt dan ook gebruikt om sieraden mee te maken.

Blij ga ik met het Siliciumcarbide gebracht door de Magazijnmonniken toch maar weer naar Kees. Ik moet weer door een enorme weerstand heen voordat ie loskomt en me helpt. Want wat is het doel van het experiment? Wat heb je eraan? Wat is de kunst ervan?

Hij sluit een en ander aan, zoals in het filmpje te zien is.
Het enige dat we krijgen zijn piepkleine vonken; “ja dat is gewoon kortsluiting”. Na wat draaien aan knoppen, mag ik het ook proberen. Het zijn nog steeds vonkjes, er gaat geen lichtje branden dat aan blijft.

In februari heb ik contact met Herry van de stichting. Aan de telefoon begint hij aan een enthousiaste en uitgebreide uitleg over hoe halfgeleiders werken. Ik bedenk dat het goed zou zijn om zijn verhaal op te nemen en zeg dat ik graag een keer langskom om alles te horen over de werking van de kristallen. Alvast leg ik voor dat ik ons gesprek wil filmen, hij moet hierover nadenken.

In maart word ik ziek en wordt de pandemie afgekondigd. De zoektocht sijpelt weg.

2019
PAIRS
De serie is een ode aan de print, een tastbaar object dat vóór de digitale fotografie, gewoon was om te laten maken van je al of niet dierbare herinneringen. Door de film, de ontwikkeling en het afdrukproces hebben de foto’s een specifieke kleur en zijn ze rijk aan saturatie. De formaten zijn verschillend, maar allemaal handzaam, klaar om in een boek te plakken. In 1993 vond ik voor mijn deur een plastic tas vol met losse zwart-wit- en kleurenfoto’s van een onbekende familie, ik heb ze altijd bewaard.
Voor Pairs heb ik combinaties van twee foto’s gemaakt, gekozen uit de afdrukken van mijn eigen archief, uit de op straat gevonden tas en van overleden naasten; zoals mijn onaangepaste moeder Lucia, haar broer Theo die ik nooit gekend heb -hij verongelukte in een sportauto toen ik een paar maanden oud was- en mijn geliefde oma Jo.

2018
Fotografisch veld
Als je op straat een foto van iemand neemt, lopen anderen daar met een boog omheen. Er ontstaat een onzichtbaar veld dat men uit respect niet betreedt. Ik noem dit het fotografisch veld. 

2017
Video
Oh Yes! 
 
Oh Yes! (2017) (<– klik voor download)